dimecres, de gener 24, 2007

niños otra vez?

Quién dijo que a partir de los 17 ya no se era niño? Desde luego estaba muy equivocado. Claro que hay varias formas de ser niño. Esta noche, por ejemplo. Dos adultos (ejem...XD) íban paseando por el parque hablando de las injusticias de la vida ( y poniendo verde a según quien y a su queridissssiiiisima madre) cuando de repente, cambian el xip y pasan a tener 10 años otra vez. Dejaré de hablar como si lo hubiera visto desde fuera. Tú y yo: niños por una noche. Allí, en ese maravilloso lugar, mi rincón favorito del planeta desde que era tan pequeña que ni me acuerdo, los dos nos olvidamos de los problemas, los estudios, los padres, el tiempo. No había nadie, salvo un scater, un par de chavales y unos polis. Nadie más que nosotros. El parque y ese ratito de la noche era nuestro. La luna, aun sin ser llena, era perfecta, decorada con unas estrellitas, que eran luces que nos vigilaban y nos guiñaban con complicidad. Incluso la arena, pisada en las horas antes por decenas de pequeñajos, formaba parte de ese marco especial. ¿Recuerdas cuando nos subimos al columpio? Fue como tener otra vez los 10 años en realidad. Cuántas sensaciones se pueden tener con un simple balanceo. Y cuando tú me columpiabas me sentí tan bien...me recordó a las miles de pelis americanas Xd pero poco me importa, la verdad. Prefiero que nosotros seamos los protagonistas de nuestra peli. Y si quieres que te diga la verdad, que me tachen de cursi si quieren, ahora ya me da igual lo que piensen o dejen de pensar de mi. Pero lo cierto es, a parte de que no hay como correr para quitar el frio xd, que ha sido una noche mágica. Yo por lo menos hacia muchísimo tiempo que no me olvidaba de la edad que tenía. Hay algo de lo que sí me alegro, y es que he podido ayudarte a olvidar el cabreo que llevabas encima por un rato. Como siempre, por ti y para ti, con toda mi alma, te quiero!

dimarts, de gener 23, 2007

Un 13 amb sort


Dia 13. Mal número no? jo pensava el mateix. Ja no. Aquell dia, i sense exagerar, va ser el millor de la meva vida. El més important. Érem tu i jo, no ens feia falta res més. Només tu i jo.
Fins i tot l'aire ens sobrava. Allà, dins el nostre món màgic, amb el cant dels ocells ( i qualque tir d'un caçador perdut XD) només sentiem la música dels nostres cors, amb les respiracions agitades fent d'eco. Mai un so m'havia parescut tant meravellós. Noltros allà dins, formant part de la natura, sense cap preocupació, el rellotge ens havia concedit uns minuts de glòria i es va aturar en favor nostre, perquè en ho mereixiem, era el nostre moment. Encara que va ser al gener, no ho pareixia. El teu cos i el meu, amb la temperatura en augment, fèiem pujar el termòmetre. o potser no, només noltros ho sentiem així. Malgrat tot, aquella escalfor tan agradable que ens unia a tots dos, era perfecta. Ens ho deiem tot sense dir-nos res. Record quan et vaig mirar als ulls, per primera vegada per mi, i et vaig veure tal com eres, tu mateix, sense cap obstàcle. Record aquella piga un poc més avall del llavi inferior i aquella rasgada cicatritzada sota el mentó, i la barba incipient del dia anterior. Ens besàvem i ens acariciàvem com si el món s'hagués d'acabar l'endemà. Amb cada carícia ens deiem quant ens enstimàvem. Un t'estim amb tant de significat que quasi et trencava el cor en dos de la tendresa i la sinceritat que hi havia en aquella simple paraula. Noltros, amb el temps escogant-se de mica en mica, com a càmara lenta, arribàvem ben lluny, més enllà del nostre món, amb un mareig inexplicable, un plaer tan perfecte...i en acabar, silenci. Però un silenci agraït, senyal de que tot havia acabat bé, i senyal de que seguiem estimant-nos encara més si cap. Jo, a sobre del teu pit que encara respiraba agitat, somreia. Una de les poques vegades en la vida que somreia de felicitat pura, sense haver d'enganar a ningú. A fora, tot seguia en pau, com a dintre nostre, tot en pau. Però si hi ha alguna cosa que no oblidaré mai, encara que m'hagin de treure del món, serà aquella llàgrima solitaria que rodolava per la teva galta dreta, que jo vaig recollir amb el dit cor per a que no es perdés en el no-res. Aquella llàgrima va quedar-se gravada en la meva pell, com un tatuatge permanent. Podria escriure molt més i no acabar mai. Com veis, el dia 13 ja no és un mal nombre per mi i mai he estat tan feliç en ma vida. Sonarà a tòpic, però és l'única manera d'expressar-me que tinc. I a tu, petitó meu, he d'agraïr-t'ho tot. Per haver aparegut en la meva vida, per estimar-me i per entendre com sóc. Jo ja no seria el mateix sense tu, ni podria viure. Bé, com ja te vaig dir, resumiré el que sento per tu en dues paraules: T'Estim!!!

divendres, de desembre 29, 2006

eeeemmm...Hola!

Wenas!! Esta vez creo que estuve a punto de batir mi tiempo récord! no he escrito desde hace...casi ni puedo recordarlo, cosa bastante común XD no escribiré mucho más que nada por que no tengo nada interesante que contar, a parte de los detalles privados, que para eso, son privados. os pondré una anécdota que me ha hecho reflexionar y espero que a vosotros también, sobre todo a los que no aprovechan lo que tienen. Ahí va, a ver si os gusta. Un besote y FELIZ 2007!!

DISFRUTAR LA VIDA
Cuenta L. Tolstoi que un hombre rico y emprendedor se horrorizó cuando vio a un pescador tranquilamente recostado junto a su barca, contemplando el mar y fumando apaciblemente su pipa, después de haber vendido el pescado.
–– “¿Por qué no has salido a pescar?” –le preguntó el hombre emprendedor.
–– “Porque ya he pescado bastante por hoy” –respondió el apacible pescador.
–– “¿Por qué no pescas más de lo que necesitas?” –insistió el industrial. –– “¿Y qué iba a hacer con ello?” –preguntó a su vez el pescador.
–– “Ganarías más dinero –fue la respuesta– y podrías poner un motor nuevo y más potente a tu barca. Y podrías ir a aguas más profundas y pescar más peces. Ganarías lo suficiente para comprarte unas redes de nylon, con las que sacarías más peces y más dinero. Pronto ganarías para tener dos barcas… Y hasta una verdadera flota. Entonces serías rico y poderoso como yo”.
–– “¿Y que haría entonces?” –preguntó de nuevo el pescador.
–– “Podrías sentarte y disfrutar de la vida” –respondió el hombre emprendedor.
–– “¿Y qué crees que estoy haciendo en este preciso momento?” –respondió sonriendo el apacible pescador.
-------------
No es gran cosa, pero yo ya aprecio lo que tengo igual que ese pescador. Y vosotros?

dimecres, de novembre 29, 2006

Gracias!!!

WEno hace siglos que no escribía XD pero creo que va siendo el momento de agradeceros lo que habeis hecho hoy!! sois los mejor , ya lo sabeis. no me cansare de repetirlo, sere una mega pesada. Carol Marta mil gracias por el anillo M ENCANTAAA!! es precioso^^ no me lo kitare nunca nunca nuuuunca si m lo tengo k kitar sera con un soplete XDXDXD Rayaaanee ese mega mail y la super foto son un regalazo!! si ya sabes que yo no necesito nada material para sentirme feliz asi que millones de gracias niño! el proximo lo celebramos a lo grande ok? k 18 no se cumplen cada dia!! no tendras excusas la proxima si hace falta te llevo a rastras estes o no lesionao XD
Rebe, Nines!!! vosotras no os ibais a kedar sin. muchisimas gracias a vosotras tambe amores! (k)
y wenoooo como iba yo a olvidar a mi niño wapo?? staria loka is m oolvidara!! K no se te olvide e mozart?? mi regalituuu:P espero k no vayas envuelto XDXD ya tengo unas ganitaaas^^
y por ultimo pero no por ello menos importante... mi hermano BOB you are the best you know it!! i love you very very much sweetie!!!
weno la verdad es que me gustaria poder decir mucho mas pero este dia ha sido uno de los mejores y no tengo palabras para agradeceros lo feliz que me habeis hecho este dia:D Os kiero muuuuuuuuuuuuuchoooo!! No cambieis para nada por favor!! es un poko corto este post, pero despues de este dia y un examen de historia, no me pidais mucho masXD
un besazo enorme para k se os kede grabado en la piel!!
Gracias mil veces:D

dijous, de novembre 02, 2006

Dedicado (k)

holas caracolas!!! que pesada con este saludo yo...en fin.
como sabeis me gusta dedicar algun post a algun amiguete que le tengo mucho cariño.
Bueno, Juanby este va pa ti^^ ya sabes que hace poco que nos conocemos, pero yo YA te tengo mucho cariño!! Si es que te haces de querer neni!! no me esperaba que lo del mail te gustara tanto, la verdad. Se nota cuando haces las cosas con cariño verdad? No te voy a decir más de lo que te dije en el mail porque es lo mismo y asi no me repito. Pero quiero que sepas que suelo hacer todos estos detalles, son habituales en mi si la persona lo merece. y TU lo mereces^^ Ahora bien, sabes lo que sentí yo con tu mail tmb no?? Además esos días estuve de bajón y tú me lo alegraste con unas palabras. y no sabes lo agradecida que estoy por eso. ademas, que me dijeras que seria artista fue un puntazo peke!! Te lo dije de corazón que me sentí super feliz todo gracias a ti! nadie me lo habia dicho y supongo que nadie lo pensaba. Pero tu si, y eso me hace tenerte un cariño especial^^ Espero que seamos friends forever and ever(8):D:D y espero que no te pase otra vez lo mismo que te paso con esa chica (porque siempre tropezamos con la misma piedra, no se porque será, quiza seamos gafes.) porque tu te mereces lo mejor!! lo mejor para el mejor!! y bueno, si tienes la mala pata de que te pase otra vez, aqui estare yo para ayudarte! Y por si n lo sabes, digo que aqui stoy, yo no pienso irme vale?? bueno mi solete pianista, por cierto me encantaria escucharte tocar algun dia!!me despido ya y hablamos por el msn corazon!! Un big big big besote pa ti amor! mmmmuuuuuuuuuaaaaaccckkk!!

dilluns, d’octubre 23, 2006

KARMA

hoy me duele la cabeza y llevo un cabreo encima de no te menees, asi que el que no quiera leerlo esta avisado. Hacia tiempo que no escribia y casi se me habia olvidao como usar esto... pero en fin.

no escribire mucho porque ni siquiera merece la mención, asi que unicamente dire...ahi os pudrais todas. Obviamente me dirijo a la mierda de clase a la que voy. Se nota que estoy de animos no? solo puedo resumir todo el blog en una sola palabra. KARMA. Vosotras lo habeis querido, ahora me comereis con patatas, os aviso. una vez me cabreais y cagada. Yo puse de mi voluntad para que no se repitiera lo del año pasado, pero vosotras sois masocas. Pero os lo aseguro, ESTE no sera como el año pasado. Ya lo creo que no. Vosotras cabrearme, que ya vereis. Y venir a pedirme algo, que no os quedara palma para correr. El proximo examen lo jodere yo que lo sepais! si no estudiais sabiendolo con una semana de antelacion no es asunto mio y no tengo porque aguantarme. No os imaginais las ganas que tengo de perderos de vista... porque ademas sois unas envidiosas y unas bordes. YO tambien formo parte de la clase aunque no os guste, a partir de ahora lo notareis. En fin, si no quereis malos rollos mejor no me hableis, porque un viajecito a la mierda no os lo quita nadie.
Me he desahogado, pero no he acabado con todo. Solo es una pequeña parte, mejor no querais descubrir la parte que falta. ah!! se me olvidaba... suerte que las proximaas virgenes no estaremos juntas( Dios existeee) pero que sepais que aki la doña presente, la mojigata, la puritana, solo es apariencia. no os imaginais que mas puedo levantar a parte del animo...y tengo testigos. Asi que la proxima vez, podeis dejar el tono de retintin y callaros la bocaza, que no teneis otra cosa. y sabeis otra cosa?? os mereceis la nota de latin por ser tan cortas. Yo tampoco he aprobado, lo se, pero a diferencia de vosotras, yo me tomo las cosas en serio y soy una buena persona que lo unico que quiere es vivir su vida en paz y no joder a nadie. Y espero que os vayais bien lejos, porque al lugar que voy yo no me encontrareis, tendreis que buscaros a otra ingenua a la que pedir apuntes, deberes, diccionario o cambiarle el examen. cuando me vaya os juro que os enviare a la mierda con una sonrisa. Porque asi como yo soy conseguire lo que quiero, mis sueños de niña infantil, no como vosotras que acabareis en un bareto de mala muerte porque no llegais al nivel intelectual ni mucho menos moral ni etico. Señoras, buenas noches, que les vaya lo peor posible.

dimarts, d’octubre 03, 2006

hoy no hay toston... solo un poco XD

Holas holas! bueno, como el mismísimo título dice: hoy no hay tostón. pero los que me conoceis sabesi que no es verdad, pero para quedar bien... Ya sé que cuando leais esto pensareis...uuuu a esta le pasa algooo. Pues que sepais que no me pasa nada, simplemente, asi que no malgasteis neuronas para pensar eso y tampoco me lo pregunteis al día siguiente porque no voy a contestar. no hay nada que fastidie más que la gente pregunte cosas que has dicho que mejor no pregunten. Bueno, vale ya. No sé muy bien por dónde empezar así que pondré un cachito de una canción:


No hay porque llorar
,si en el rio todo sabe igual
y hacia el rio vamos
Lagrimas de sal,
sueños rotos, dias sin usar
y en algun lugar...
Hay un amor que te envuelve
donde la vista se pierde
y hay que dar, unos pasos mas
Es para abrirse camino,
coincidir con el destino
y despues, dejarse llevar
Te pido que vengas conmigo
te pido esta resurrección
te pido que tenga sentido
que tenga sentido esta vida con vos
Siempre hay algun motivo
que nos mantiene vivos
,sé, que todo lo que viene es mejor
Siempre hay algun motivo
que nos mantiene vivos,sé,
que todo lo que viene es mejor
Hay q dibujar la sonrisa
que mejor te va para continuar
no mirar atras nada te puede
desanimary en algun lugar
hay un amor q te espera
cada nueva primavera
y hay que dar unos pasos mas
yo sigo al lado del rio
esperando darte abrigo
cuando al fin te vea pasar
---------

bueno cachito a cachito la he puesto toda al final XD. Casi no hace falta que explique nada de esta canción, leyéndola se entiende a las mil maravillas. Y seguro que muchas veces os habéis sentido así. Prácticamente es así como me encuentro yo, pero con matices. No habeis tenido ganas de rendiros, de tirarlo todo por la borda alguna vez? O de mandarlo todo a la mierda, como querais decirlo. Y nunca habeis pedido ayuda con la mirada porque si deciais algo temiais romper a llorar? O tener ganas de meteros en la cama y que hubiera un sunami para que os tragara el agua , en vez de la tierra para variar?
--> hay que dibujar la sonrisa que mejor te va. --Eso es un arte. hay que saberlo hacer. Y saberlo leer, claro. Es la mejor manera de esconder lo que hierve en tu interior, sobretodo cuando no quieres que te pregunten. No importa lo que ocurra; si te han usado como si fueras un trapo, usar y tirar, no importa, tú sonríes. Si te acabas de caer por la escalera y has visto las estrellas a dos centimetros de tus narices (las de hollywood no¬¬), tú sonríes, aquí no ha pasado nada, caido? yo?
que la gente pasa de ti, ers un simple material escolar, tú sonríes, haces ver que no te afecta ( por mucho que digan(mos) eso, no es verdad ni siquiera la tercera parte) O cuando quieres declararte y no te sale nada de lo que habias ensayado. O cuando quieres hablar claro a alguien pero la furia te consume y no puedes hacer nada por evitarlo, sonries y te retiras antes de que estalle la bomba atómica. suma y sigue. Es o no? Y da igual lo que digan, la vida es una MIERDA y no de color de rosa, ni siquiera color rosado. No quiero ser pesimista, yo no soy así, pero me direis que vuetra vida es perfecta? Y aunque me lo dijerais no me lo creeria, soy suficientemente lista como para saber que no es cierto. y repito que NO es pesimismo, no me malinterpreteis. Simplemente es la vida real. Supongo que habrá gente que me diga que si lo veo todo así es porque quiero. Y un cuerno!! estaria loca si yo quisiera todo esto. Y de todas maneras lo que yo quiera no importa, porque nadie me lo va a dar, y tampoco lo voy a conseguir porque no he nacido ni en el lugar, ni en el momento ni con la cara adecuada. Creo que en Júpiter me hubieran ido mejor las cosas.
Recuerdo una canción de Alex ubago ( ya sabeis lo que son para mi las canciones XD) que decía: alguien dijo un dia una indudable verdad, olvidamos las pequeñas alegrias por lograr la gran felicidad.
en cierta manera es cierto. Pero hay veces que eso no basta. ayer empecé mis clases de baile y os prometo que no me había sentido tan feliz y libre en toda mi vida. Pero no puedo alimentarme solo de ese sentimiento. Ahora mismo recuerdo las sensaciones de ayer y se me dibuja una sonrisa. Pero necesito más emociones que esas, al igual que todos. Lo daría TODO por tener una vida a mi gusto. Pero no. Seguro que el destino, si es que existe, se estará descojonando de mi pensando en todo lo que digo. En fin, esta vez no voy a decir que no os rindais ni nada parecido porque lo que hagais con vuestras vidas es asunto vuestro, cada uno sabe si tiene que rendirse o no. Ojalá no fuera asi, ojalá pudieramos refugiarnos en el magico mundo del cine (mi proximo mundo, espero) donde todo está decidido, todo está en el guión, que solo tienes que seguir. Me despido aquí, no hay más remedio. Espero que os vaya mejor que a mi, pero creo que cada uno tiene sus propios problemas que le parecen superiores a los de los demas.